Laatst fietste ik met kind voorop en kind achterop even naar het winkelcentrum. Ik voel me dan bepakt en bezakt, maar hey, ik kan ze moeilijk thuis laten. De kinderen vinden het heerlijk op de fiets, dus dan vergeet ik het bepakte en bezakte gevoel bijna.
Ik was bijna op mijn bestemming toen een moeder met haar wandelwagen besloot net voor mij over te steken. Het kon net. Je weet wel, zo even ervoor schieten nog. Ik weet dat ik het zag, en me even inhield met trappen, en vervolgens weer verder ging met de gedachte ‘dat kon inderdaad net’. Twee minuten later zette ik m’n fiets neer en was ik het allang weer vergeten.
De moeder met de wandelwagen liep achterlangs en kwam direct naar me toe toen ze me zag. ‘Mag ik mijn excuses aanbieden? Ik ben blij dat ik je nog even zie. Ik schatte het volledig verkeerd in en ik weet hoe het is om bepakt en bezakt op de fiets te zitten en ik had gewoon even kunnen wachten. Ik schoot er zo nog even voor! Sorry daarvoor!’
Ik accepteerde de excuses, zei dat ik het ontzettend lief vond dat ze dit tegen me vertelde. We wensten elkaar een fijne dag.
Hoe simpel ook, deze moeder deed iets wat weinig gebeurt, en waar ik een beetje van kan leren. Ik doe echt m’n best geen inschattingsfouten te maken, maar zodra mijn hersenen op half capaciteit draaien (te weinig slaap, teveel in gedachten, bezig met kinderen), doe ik dat ook weleens en daar baal ik van. Het is een mooi principe om het niet gewoon te laten gebeuren en je voor te nemen de volgende keer beter op te letten, maar daadwerkelijk de moeite nemen om even naar iemand toe te stappen, je kwetsbaar op te stellen en je excuses aan te bieden.
Dus de volgende keer volg ik het voorbeeld van deze moeder en geef ik iemand anders wat zij mij gaf. Gewoon, omdat je zelfs met kleine acties de wereld een beetje mooier kunt kleuren.
