Goedemorgen! Wij hadden afgelopen week herfstvakantie en wat een heerlijk weer hebben we gehad. Ik heb genoten van de fijne tripjes die we gemaakt hebben, en van de keuze om het even wat rustiger aan te doen deze week. Heerlijk! (dit soort dingen kun je ook volgen via Instagram).
Na zo’n week ben ik ook wel weer klaar voor het normale ritme, leuk om te zien hoe snel je gewend raakt aan ritme’s en gewoonten, en hoe makkelijk ze je leven maken, als ze gezond en in balans zijn 🙂
Ik geef jullie een korte update over onze Eetplanner – want sinds afgelopen week bereken ik de menu’s en boodschappenlijstjes ook voor 2 personen, én vanaf woensdag wil ik wekelijks een leuk soul food recept mee sturen – eentje voor de knusse herfstzondag, dat familiediner of vriendenbezoek, receptjes voor bezoek, traktaties, of gewoon voor de perfecte (in bereiding langer dan 15 minuten durende) pompoensoep. Zo blijf ik het ontwikkelen en updaten, zodat ik precies kan delen waar mijn hart naar uitgaat: snel en simpel, voldoende groenten, gecombineerd met samen eten, mooie vrienden om de tafel en lekkere traktaties. Ik heb er echt heel veel zin in, en het wordt steeds leuker 🙂 De site is nog niet geupdate met deze nieuwe dingetjes, maar ze zijn er al wel 🙂
Zo. Ik liep vandaag naar mijn koffieplekje om een nieuwsbrief te schrijven en de nieuwe test Eetplanner uit te werken en ik kon NIET WACHTEN om uit het huis te gaan, in alle rust te zitten en gewoon te zitten. Ik had nog geen idee waar deze nieuwsbrief over zou gaan en tijdens mijn wandeling in het zonnetje kreeg ik de ingeving.
Ik had een wat mindere ochtend, met zeurende kinderen, gedoe, zo’n ochtend waar niets loopt, ik chagrijnig word en vervolgens alles nog erger maak doordat ik chagrijnig ben – waarbij ik me realiseer dat ik onderdeel van het probleem geworden ben en er toch niet uit kan komen. Ik snakte naar mijn rust, latte macchiato en meer rust. Zonder kinderstemmetjes.
Disclaimer. Ik houd heel veel van mijn kinderen en vind ze geweldig. Het is dan ook geen klacht, maar mijn poging te delen dat het leven soms wat ‘messy’ is en dat dat vaak prima is, en dat ik daar soms ook wat moeite mee heb en dat ook dat prima is. Straks loop ik naar huis en is alles weer ok en kan ik dat achter me laten. En op dit moment ben ik allang dankbaar dat ik op dit moment de mogelijkheid had even te ontsnappen, want dat kan in deze gevallen meestal niet. Dus de rustige ochtend is extra gezegend vanochtend, ik geniet er extra van 🙂
Dus. Wanneer ik een stressvolle ochtend heb en chagrijnig word, was dat een tijd geleden altijd een reden om al mijn ideeën over gezond eten te vergeten en maar één ding te willen: chocolade. Vergeet de rest, kom hier chocolade. Opsluiten in de kast en eten maar. En ALL BYYY MYYSEEELLFFFFF, I WANNA BEEE, ALLL BY MYYYSEEEEEELF (Bridget Jones perikelen) zingen. Zoiets 😉
Nu liep ik naar mijn koffieplek en ik merkte dat die oude gedachten nog rondspookten. Je kunt wel een cheesecake erbij nemen. En chocolade. Je hebt het verdiend. Je bent zo zielig. Zo zo zielig. Arme ik! Een tijdlang stemde ik in met de gedachten en zou ik dat doen.
Tot ik besloot, ongeveer 2 jaar geleden, dat dat niet is wie ik ben. Ik ben niet zielig. Ik ben niet een arm schaap. Ik ben geen slachtoffer van mijn omstandigheden. Ik ben wel chagrijnig en ik heb een irritante ochtend gehad, maar chocolade helpt daarbij niet. Eten kan niks voor mij doen om me beter te voelen. 2 jaar lang, sinds mijn besluit, had ik op deze momenten zulke gedachten, en vocht ik er tegen om er niet meer naar te luisteren. Het koste moeite. Het ene moment ging dat goed, het andere moment nam ik het toch.
En vanochtend, terwijl die gedachten weer langskwamen, merkte ik iets op. Ze waren krachteloos. Ze hadden totaal geen invloed meer. Toen de gedachten langskwamen over cheesecake, chocolade en zielig zijn, moest ik een beetje lachen. Alsof iemand het hardop tegen me zei, en ik vol zekerheid en overtuiging wist: nee hoor. Ik ben niet zielig, het komt wel goed en het laatste waar ik zin in heb is chocolade of cheesecake. Geef mij maar lekker even wat rust en een koffie en ik ben ok.
Het was geen gevecht meer – ik heb gewonnen. Ik ben veranderd en die gekke gedachten kunnen me niet meer gek maken.
Mijn punt is dit: sommige dingen veranderen kosten tijd. Meer tijd dan we denken. Je kunt iets al zo lang je je kunt herinneren hebben, en het veranderen lijkt een niet te winnen strijd. We proberen het dan, falen en blijven erin liggen. In dat falen.
Maar ik daag je vandaag uit. Als je elke keer opstaat en probeert stand te houden, dan zul je – niet in één keer, en niet direct – slagen. Zeker als het iets moeilijks en ingewikkelds is als emoties in je eetgedrag.
Het kostte me 2 jaar en misschien schrikt dat je af. Maar het is óf een langere tijd ervoor gaan (in mijn geval 2 jaar), óf je komt er niet vanaf. Het gaat niet vanzelf weg namelijk. Je moet er echt iets voor doen, en volhouden.
Ik merk dat mensen geneigd zijn te denken dat ‘volhouden’ en ‘doorzetten’ betekent dat je een bepaald streng regime blijft doen en doorzetten, zonder fouten. In perfectie. Maar iets nieuws aanleren gaat zelden tot nooit foutloos. Fouten horen erbij.
Ik wil je graag voorstellen dat volhouden en doorzetten betekenen dat je na elke fout, na elke val, na elk mindere moment, je weer opstaat en doorgaat. Dat je voor ogen houdt wat je wilt bereiken en daarvoor blijft gaan, tot je er bent. Dat is volhouden en dat is doorzetten. En het is de enige weg.
Een bumpy road, ja, dat wel. Maar elke keer dat je opstaat, kom je een beetje verder. Zichtbaar of onzichtbaar.
Tot je opeens na een stressvolle ochtend naar je koffieplek loopt en merkt dat je er bent.
Liefs, Sharon 🙂
ps. Als je vragen hebt aan de hand van dit verhaal, laat het me weten door hierop te reageren. Ik weet hoe vervelend het is om je te laten leiden door emoties en hoe lastig het is om eruit te komen. Misschien kan ik jouw worstelingen meenemen in komende nieuwsbrieven. Ik weet niet alles, maar je weet nooit of het misschien helpt! Het is een waardig onderwerp om meer over te schrijven!
Comments (2)
Fijn om te lezen, geeft mij ook de inspiratie om er ook mee aan de slag te gaan! Hier ook kleine kinderen en brakke ochtenden (niet vanwege slecht slapende kindjes dat dan niet maar wel vanwege onregelmatige werktijden incl nachtdiensten). Dankje!
Auteur
Mooi om te lezen. En petje af hoor, dat lijkt me zo pittig!!! Veel succes met je weg erin! <3
