Op vervolg van gister. Over dat een suikerverslaving eigenlijk niet bestaat. Lees ‘m hier. Soms lijkt het wanneer je zegt dat een suikerverslaving niet bestaat, dat je niet verslaafd aan eten kan zijn. En hoe kan het dan, dat ik elke avond hunker naar 5 stroopwafels?
De komende tijd ga ik wat praktische tips geven hoe je je suikerinname kunt reduceren tot gezonde proporties, hoe dat er uit ziet en wat handig en nuttig is om te doen, en wat niet. En dat dan ook gelijk voor kinderen. Of nou ja, hoe ik dat voor mijn kinderen doe. Zodat jij zelf kunt bepalen hoe dat in jouw leven past, en dat van je kinderen.
Vandaag nog wat verslaving geneuzel. Met het afwezig zijn van een suikerverslaving, betekent het niet dat er geen verslaving rondom eten bestaat. Ik noem het eerder een eetverslaving. Niet de verslaving waarbij het dopaminesysteem in je hersenen wordt veranderd, maar het soort waarbij je heel graag wilt stoppen met het eten van kruidnoten, maar het niet lukt. En je continu toch weer teveel eten in je mond stopt. En je niet wilt, maar toch doet.
Frustrerend.
Hoewel de kans aanwezig is dat je dit zeker met zoete voedingsmiddelen hebt, betekent dit niet dat het een suikerverslaving is. Al die voedingswaren zijn gewoon ontzettend lekker. Ze bevatten niet alleen suiker, maar ook vet en zout. Ze zijn fantastisch gemaakt, hebben een heerlijke textuur en raken je ‘sweetspot’ wanneer je het eet.
Persoonlijk geef ik suiker niet de schuld in dit geheel, maar lekker eten. En wanneer je niet kunt stoppen om continu teveel lekker eten in je mond te stoppen, en je daar machteloos in voelt, dan gaat dat richting een eetverslaving.
Een eetverslaving heeft van alles te maken met die machteloosheid, de wil om minder te eten, het niet lukken, en het heeft van alles te maken met gedrag en gewoonten. Het is iets gezonds – wat een ongezonde rol in je leven is gaan spelen. Een eetverslaving is echt – en is ontzettend vervelend voor mensen die hier last van hebben.
Het voelde of ik dat nog even moest toevoegen, expliciet 🙂
