Lekkernijen kunnen gewoon niet in balans. Chocolade, koek, cake, chips. Als je eenmaal begint valt er niet meer te stoppen. Het moet op, ik moet meer eten, er is volledig verlies van zelfcontrole.
Deze ervaring hoor ik regelmatig bij de mensen die mijn online trainingen volgen. Of het nou vanuit een ‘suikerverslaving’ komt, of met de grote wens om af te vallen, frustrerend is het, als je zo in elkaar zit.
Eerlijk. Jaren geleden zei ik dit ook.
Nu ik een heel stuk verder ben ik in dit proces, snap ik waarom het me nooit geholpen heeft dit te denken.
De meeste mensen hebben af en toe zin in iets lekkers. Of je dat nu zelf maakt of zelf koopt, ultra biologisch met speciaal gewonnen vitamientjessuiker of gewone normale suiker, ieder z’n voorkeur. Maar iedereen vindt het lekker om af en toe iets speciaals te eten.
We weten dat teveel suiker ongezond is, dus je wil dat graag met maat doen.
Maar wat als je dat niet kunt? Wat als je het type 1 koek = alle koek bent. Of 1 stukje zelfgemaakte dadelbrownie = alle brownie?
Laat me je vertellen over mijn moeder. Mijn moeder is zo iemand die soms zin heeft in chocolade. Dan exact koopt waar ze zin in heeft. Dan 1-2 stukjes pakt, de reep in de kast legt, en daar ligt het dan. Uren worden dagen. Dagen worden weken. Weken worden maanden.
Deze mensen bestaan.
‘Ja, maar zo ben ik niet’.
Nee, ik ook niet. Maar als die mensen bestaan, betekent het dat het mogelijk is. Als iemand anders het kan, dan kan ik het ook leren. Het is voor mij misschien moeilijker, hard werken, en misschien behaal ik nooit dat niveau van chocoladereep voorraadkast verslonzing. Maar wat als. Wat als ik mijn chocolade, koek en cake ‘binges’ kan verbeteren.
Dan is dat de moeite waard.
En nu blijkt, hoewel ik duidelijk niet perfect ben (doh), het inderdaad een heel stuk makkelijker is geworden.
Hoe pak je dat aan? Je begint in elk geval niet met bedenken vanaf wanneer je ‘niet meer gaat eten’ Je begint niet bij jezelf vastbinden aan de bank. Het begint niet bij het op slot doen van de voorraadkast. Het begint ook niet bij ‘nooit meer iets kopen’ (al kun je dat natuurlijk prima doen, uiteindelijk leer je er weinig mee – maar als het voor je werkt, prima toch).
- Stap 1: Wat geloof jij over jouw vermogen om maat te houden met lekkernijen? Geloof je inderdaad dat het een onmogelijke kwelling is in je leven? Geloof je dat het onmogelijk is om het te leren? Dat het nooit zal verbeteren?
- Stap 2: Is wat je gelooft de waarheid? Waar heb je het op gebaseerd? Op je verleden? Waarom denk je dat je het niet kunt?
- Stap 3: Als ik je vertel dat je het kunt leren, wat roept dat dan bij je op? En waarom?
- Stap 4: Waarom zou jij wel kunnen leren maat te houden met bijzondere lekkernijen? Waarom zou je dat willen? Hoe zou dat eruit zien? Hoe zou jouw dag eruit zien? Hoe zou je week eruit zien? Hoe zou je weekend eruit zien?
- Stap 5: Formuleer een nieuwe gedachte over jouw maat houden met bijzondere lekkernijen, passend bij stap 4. Verander ‘ik kan niet’ in ‘ik kan wel’. En elke keer wanneer je denkt ‘ik kan niet’, accepteer je de gedachte niet (je bent niet je gedachten, het is slechts een gedachte) maar verander je het in je nieuwe gedachte. Ik kan wél. Oefen dit een week lang.
Misschien beetje anders dan je gewend bent. Maar wellicht kun je wel een nieuwe aanpak gebruiken, omdat alles wat je tot nu toe geprobeerd hebt niet echt blijvende verandering heeft gebracht 🙂
Liefs, Sharon
Comments (2)
Hoihoi, wat ik merk dat mij ook al een stap verder brengt is het zonder schuldgevoel accepteren van je verlangen. Als ik trek heb in chocola… dan bedenk ik me of ik wel écht trek heb. En heb ik dan écht het liefst chocola? En hoeveel dan? En dan geef ik daar gewoon aan toe. Bewust. En dan blijkt dat ik helemaal geen hele zak chips wil eten. Maar soms wel een handje. En daar blijft het dan ook bij. Schuldgevoel is hier een grote boosdoener geweest. Alsof die je grenzen doet vervagen en dan die hele zak maar neemt.
GroetjesAuteur
Mooi, dank voor het delen. Heel mooi hoe inzicht in wat je doet en wat je voelt al zoveel uit kan maken! xx
